Ben Laodikya'yım..

Sevgili hocam, Doç. Dr. Celal ŞİMŞEK'in, çok sevdiği ve kazı başkanı olduğu Laodikeia Antik Kenti'ne yazdığı, 3 Haziran 2006 tarihli bir şiir;

Bin yıllar içinden sana neler söylüyorum, bir bilsen.

Ben geçmişim, seni yönlendiren,

Algılayabiliyor musun beni?

Ben gümüş dizginli atlarıyla dolaşan tanrısal POLEMON’u,

Meclis binamda adalet dağıtan CİCERO’yu gördüm.

Odeon’umdan gelen o güzel ezgilerimi,

Sen de binyılların ötesinden,

Hissedebiliyor musun?

Ben dünyaya hükmeden Hadrian’ı,

Kardeşini katleden acımasız Caracalla’yı,

Diktatör Valens’i bile ağırladım,

Benim hoşgörüm engindir,

Anlıyor musun?

Ben Laodikya’yım…

Bin yıllardır dibinizde uyuyorum,

Ne filozoflar, ne mimarlar, ne yontucular, ne tüccarlar,

Ne güzeller benim bağrımda yaşadı.

Binlerce insanın mutluluğunu, üzüntüsünü paylaşan sır küpüyüm,

Anadolu’nun bir parçası olarak,

Uygarlığa hayat verdim.

Size fısıldıyorum, dostluğunuzu, sıcak sevginizi uzatın bana,

Ben size hep uzattım.

Ben Laodikya’yım…

Terk edilişimden 1300 yıl sonra seninle hayat buldum,

Bağrımı eşeledin, sevgimi uzattım sana,

Güzel Laodike’ye dokununca ne hissettin?

Ben dostum, ben bereketim, ben uygarlık,

Ben sanat, ben medeniyetim, ben başarıyım,

Ben modayım, ben tekstilim, ben bankayım, ben ışığım,

Ben şiirim, ben güzelliklerim,

Binyılların içinden sana uzanan.

Ben Laodikya’yım…

Binlerce yıldır talan edilmeme rağmen sana ulaşan elim,

Şimdi mutluyum, artık beni anlıyorsun,

Ben seni geçmişe bağlayan köprüyüm,

Üzerimden geçene hiç ihanet etmedim.

Sen de bana ihanet etme…

Ben Laodikya’yım…

Cehennem sıcağında beni gün yüzüne çıkarıyorsun,

Bakma şimdi dinleneceğin yeşil gölgem yok,

Ama senin duyguların, senin çaban, senin özverin, senin aşkın,

Tekrar filizlendirmeye, yaşatmaya başladı beni,

Hiç el uzanmamıştı bana, şimdi binlerce el uzanıyor,

Salbakos’un önünden…

Ben Laodikya’yım…

Neler yaşadım, ne aşklara kucak açtım,

Ne dertlere göğüs gerdim, ne acılar çektim,

Yine de binyıllardır sana elimi uzatıyorum,

Bana uzatılan elleri hiç boş bırakmadım,

Bana hep uzat elini.

Ben Laodikya’yım…

Binyılların içinden bana hayat verenleri,

Bana gönül verenleri, beni koruyanları,

Beni yaşatmak için finans verenleri taçlandırıyorum,

Benim taçlandırmam seni geleceğe taşır,

Tıpkı benim gibi.

Ben Laodikya’yım…

Artık mutluyum,

Beni artık anlıyorsun,

Ben ne söylesem az gelir sana,

Şimdi sıra sende…

Binlerce el uzanır bana Salbakos’un önünden,

“ver elini ver bana Laodikya”,

Sana kucağımı binlerce yıldır açtım,

Benim kucağımda fani olmanın çaresizliğini unutacaksın,

Seni yazıyorum unutulmamak üzere,

Çünkü ben Laodikya’yım…

İHANETİM ASLA OLMAZ…